Laatst was ik op een zonnige winterdag aan het wandelen in een natuurgebied in Noord-Holland. Banjeren door de duinen is een unieke belevenis waarbij veel te zien is. Ik hoopte natuurlijk een fotograaf te zien, het liefst een met een hele dure body en bijbehorende telelens. Het zoeken naar een fotograaf in zijn natuurlijke habitat is een ervaring op zich.
Mijn unieke fotomoment
Na een klein half uur wandelen kon ik mijn ogen bijna niet geloven. Langs de weg zat een vos die, door wat menselijk voedsel te eten, een hele groep fotografen naar zich toe had gelokt. Zoals op de foto’s duidelijk te zien is, kwamen de fotografen dichterbij dan ze gebruikelijk zouden doen, dit ondanks de dure apparatuur die er normaal voor zorgt dat ze veel meer afstand bewaren.
Ik aarzelde geen moment en sloop voorzichtig dichterbij om dit unieke moment vast te leggen. Hoofdzaak was de fotografen niet te laten schrikken. Ik hield daarom goed mijn afstand en gebruikte mijn eigen telelens om dit fenomeen te vereeuwigen. Zoals opvallend zichtbaar is, waren dit zeker een paar bijzondere types, de ene lens nog groter dan de ander! Gelukkig waren ze allemaal volledig gefocust op de vos waardoor ik, en dat durf ik best toe te geven, naar de buitenwereld toe kan opscheppen over mijn foto’s.
Wrang gevoel
Ondanks dat ik erg blij ben dat ik dit unieke beeld heb kunnen vastleggen, moet het mij van het hart dat het een beetje wrang voelt. Het is fijn om makkelijk prachtige foto’s te schieten, maar het verhaal achter de foto verdwijnt. Ik had mij er namelijk op voorbereid om lange tijd in een duinpan te gaan liggen en met iets unieks op mijn memory card thuis te komen. Een biertje smaakt beter na een dag hard werken en de World Press Photo doe je ook niet zonder een goed verhaal bij je plaat. We kunnen hier dus wel spreken van een sluwe vos, dat hij zo de fotografen durft te lokken door hun hapjes op te eten in plaats van lekker achter de konijntjes aan te zitten.
En ja, ik heb zelf ook wel eens een foto van een sluwe vos gemaakt…
Maar dat doe ik lekker als niemand kijkt, en zonder te voeren…
Dat maakt het tenminste nog een beetje spannend.
Leuk verhaal, en ik deel jouw gevoel wel, al maak ik zelf ook foto’s van deze sluwe vossen.
Maar inderdaad, vaak op momenten dat er geen hele drommen mensen (met voer) omheen staan.